Blog

Gisteren stuurde zag ik op de tijdlijn van iemand die mij vriendschap vroeg een aantal filmpjes die me schokten. En dat is wel bijzonder, want ik doe al zoveel jaren onderzoek, en heb duizenden uren films gekeken, teksten gelezen, er is niet veel waar ik nog van opkijk of van uit balans raak. Natuurlijk is dat wat ik nu met heel veel mensen zie gebeuren, toen ik me in alles verdiepte met mij ook gebeurd. Ook ik kon niet geloven wat ik las, wat ik zag en wat ik hoorde.

De donkere tunnel

Ik denk dat iedereen door diezelfde donkere tunnel moet gaan. Dat iedereen die stukje bij beetje ontdekt hoe de wereld werkelijk in elkaar zit dezelfde mechanismen van zijn of haar geest ontmoet. De eerste is ontkenning: dat kan niet waar zijn, zo zijn mensen niet, en zeker de overheid niet. Daarna volgt een periode van diepe ontgoocheling en van proberen te redden wat er te redden valt. Je kunt niet alle mensen waar je altijd vertrouwen in had, en ook de nieuwszenders waar je je altijd op kon verlaten, in een klap wegzetten als allemaal bedrog en leugenaars.  Dat zou te veel zijn voor je zelfvertrouwen, voor je zekerheden die je toch ergens nodig hebt.  Dat is te pijnlijk, dus je tracht jezelf (vooral jezelf) wijs te maken dat die ene krant waar je zo veel vertrouwen in had, toch echt wel anders is dan de anderen (in mijn geval waren dat NRC Handelsblad en de Standaard en de Knack in België) en niet meedoen met die andere leugenachtige kranten. Kijk de Telegraaf daar was je al lang van op de hoogte. Maar dat ook ‘jouw’ veelgelezen kranten niet beter zijn, dat kun je niet aanvaarden. Nog niet.

Licht durven toelaten

En dan zijn er de mensen die je hoog achtte en die je wil ‘redden’ voor jezelf. Ik had altijd een hoge waardering voor Wim Kok, premier Kok; begonnen als vakbondsman, strijdend voor de arbeiders, en langzaamaan steeds hoger op de politieke ladder. Maar achteraf bezien ook steeds lager op de morele ladder.  Wat er in Srebrenica gebeurde terwijl hij Premier was, kon echt de toets der kritiek niet doorstaan. Toen begon mijn beeld van hem te veranderen.  Maar toen hij een commissariaat aannam bij banken zoals de China Construction bank, en ook bij Shell. Toen viel hij voor mij echt van zijn voetstuk. Daar was ik een tijdje echt door ontgoocheld. Want toen ging ik door dezelfde fase waar nu heel veel mensen doorheen gaan. Je gaat aan jezelf twijfelen: Ben ik dan zo stom, dat ik dat niet doorhad.? Heb ik dan geen mensenkennis? Heb ik me zo vergist? Ook president Clinton had ik eventjes hoog staan, zijn sympathieke manier van doen, zijn schijnbare openheid, nu ja inderdaad schijnbaar. Maar dat duurde niet lang daarvan had ik al snel door dat hij niet was wat hij deed uitschijnen naar de wereld.  Bush was een republikein daarvan verwachtte ik al niet veel goeds. Wat ook terecht bleek te zijn.

De ontluisterende waarheid

Maar ook ik had een beeld van democraten, en met Barack Obama trapte ik er toch weer even in, het leek zo geweldig, een zwarte man president van Amerika, en dan zijn slogan: ‘Yes we can’ ja we vergisten ons even in ‘We’ dat was niet hij met het volk. Dat was hij met zijn criminele deep-state.. En inderdaad hij kon het, meer oorlogen starten dan wie dan ook voor hem, meer mensen opofferen, meer kwaad aanrichten. Na een tijd zag ik door de façade heen. En iedere keer als er zo’n illusie in rook opging was ik toch altijd even uit balans. Dacht na over mijn waarneming en mijn naïviteit, was ik dan echt zo onnozel dat ik het pas zag? Uiteindelijk is er in mijn beleving niemand overeind gebleven. Nu ja eentje dan.

Prinses Irene, dat was in mijn ogen de enige persoon die zich binnen een veld van elite kwaad handhaaft als integer. Hoewel mijn pendel zegt dat ze niet goed is en niet integer. En hopla daar gaan we weer. Haar natuurliefde en imago is precies dat, een imago, een façade. Weer een illusie minder. Maar ik ben het inmiddels gewend dat niets maar dan ook niets is wat het lijkt.

Compassie

En daar heb ik minstens 20 jaar aan kunnen wennen, de eerste jaren ontdekte ik al heel veel. En alles wat er daarna afbrokkelde ging niet met enorme grote stappen zoals nu gebeurt. Ik voel compassie met degenen die nu elke dag wakker worden. Die eindelijk beginnen te zien, dat de wereld van politiek en geld en grote corporaties bijna volledig verrot is. Dat de wereld op de rand van de afgrond is gebracht door deze leiders en misleiders, en natuurlijk de ‘slapende’ volgelingen die zonder nadenken doen wat van hen wordt gevraagd. Nu wakker worden moet verschrikkelijk zijn, gelukkig is onze geest meestal mild en laat ons de puzzel stukje voor stukje ontdekken maar dan nog steeds, is het teveel.

Wakker worden wat is dat eigenlijk?

We zeggen het steeds maar wat bedoelen we ermee. Iedereen wordt wakker of beter gezegd ‘bewust’ door een klein iets. Een voorval een situatie waarbij je voelt en ziet dat dingen niet kloppen, niet juist zijn. Dat kan van alles zijn. Sommige mensen begonnen bewustzijn te ontwikkelen toen ze zelf of een dierbaar familielid ziek werd, zo ziek dat deze in het ziekenhuis behandeld moest worden bv tegen kanker. Daar begon die persoon te zien, dat de behandelingen van deze ziekte vaak erger zijn dan de ziekte zelf.  Ik weet het heel veel mensen ondergaan braaf de behandelingen zonder zich ooit een vraag te stellen. En een klein percentage wordt desondanks  beter.  Genezingen worden door de industrie gemeten in het tijdsbestek van 5 jaar maximaal.  Maar er zijn gelukkig steeds meer mensen die wel een vraag stellen. Bv waarom wordt iemand alleen maar zieker van chemo kuren. Behandelingen die bedoeld zijn om je gezond te maken kunnen toch niet zo vernietigend zijn dat je er zoveel schade door oploopt. Dat kan toch niet kloppen? Dat hele delen van je lichaam niet meer functioneren? Mensen die zich vragen stellen, komen op andere oplossingen uit, meer natuurlijke minder schadelijke oplossingen, die natuurlijk volkomen afgekeurd en belachelijk worden gemaakt door de medische farma industrie. Cannabis bijvoorbeeld, je denkt toch niet dat je het daarmee gaat redden zei de oncoloog laatdunkend tegen mijn liefste toen hij besloten had zijn kanker zelf te genezen, met een dieet, voedingssupplementen en cannabisolie.

Hij redde het en zijn lichaam bleef intact, geen operaties, of hormoonkuren waardoor je je man-zijn verliest. Geen chemo of bestralingen. Gewoon een streng dieet, en een stressvrije situatie, en goede ondersteunende voedingssupplementen, zuurstofperoxide en Cannabisolie. Meer niet en dat 9 maanden lang, en daarna was hij beter nu al 7 jaar, genezen. Hij stelde zich vragen omdat hij zijn vrouw verloor aan de vreselijke behandeling die zij onderging voor haar pancreas kanker. Ten eerste onderging zij een operatie die is uitgevonden in 1917, ja u leest het goed 100 jaar geleden, en sindsdien niet veranderd. Een vreselijke operatie waarbij ze een aantal belangrijke organen halveren of weghalen. Erna kun je nooit meer normaal eten. Daarna diverse chemokuren. Die steeds een paar maanden leken te helpen. Maar natuurlijk kwam de kanker terug. Terwijl ze samen deze lijdensweg, want dat is het, gingen, begonnen ze zich vragen te stellen, en begonnen zelf onderzoek te doen. Wat zijn er voor alternatieven, en ze kwamen heel veel mogelijke alternatieven tegen. Niet alles konden ze proberen, en uiteindelijk bleken de oplossingen die ze vonden, voor haar te laat, er was al te veel schade aangericht. Het immuunsysteem was al helemaal kapot gemaakt. Want dat ontdekten ze, al onderzoekend dat je een geweldig eigen systeem hebt wat je geneest, zonder grote ingrepen.

Dus toen hij zes maanden na haar overlijden zelf kanker had ontwikkeld (ook een klassiek verhaal, kanker treedt meestal op na hevige langdurige stress of een trauma) besloot hij om alles wat ze samen ontdekt hadden toe te passen. En dat had succes. Hij is er nog en is bewust geworden door deze diep rakende ervaring. Bewust van hoe de medische wereld werkt, en als restauranthouder was hij zich al bewust van de voeding en de voedingsindustrie, en kookte al altijd bewust, biologisch, eerlijk voedsel. Geen industrieel voedsel. Dus hij was eerst bewust geworden via ziekte en dood. En dan eerst de genezingsmethoden en later de voeding, en dan steeds verder, de politiek, de corporaties, de banken, en zo gaat het bij velen..

Februari 2021

Afgelopen dagen hadden we weer boeiende gesprekken met elkaar, met vrienden, soms heel heftig, pijnlijk, confronterend.  Maar het biedt mij altijd nieuwe inzichten. Inzichten in hoe mensen denken en doen, hoe hun integriteit in elkaar zit en waar ze door gemotiveerd worden. En daar zitten nogal wat verschillen in. Dat kun je natuurlijk ook dagelijks waarnemen op sociale media en op de mainstream media. We maken daarbij vaak de denkfout te denken dat iedereen is zoals wij. Dat iedereen hetzelfde voelt bij het zien van de ellende die over mensen wordt uitgestort, dat iedereen dezelfde verontwaardiging voelt en hetzelfde gevoel van dreiging.

De verschillende uitingen

Je denkt dat iedereen zich net zo voelt als jij en dan is het een behoorlijke schok om te zien en horen dat het helemaal niet zo hoeft te zijn. Er zijn mensen die zich deze hele periode hebben laten leiden door hun angsten. Anderen laten zich leiden door boosheid en verzet. Weer anderen door negeren, als ik er niet naar kijk is het er niet. Nog anderen door zich vooral op het ‘hoger’ het ‘niet aardse’ te richten, wat een andere vorm van wegkijken kan zijn. Vaak zijn de gevoelens, gericht op één kant van het spectrum; ofwel op alle aardse zaken, dat wat je op tv-krant en sociale media ziet. Of op de andere kant, de liefde, het hogere, het negeren van het aardse, het spirituele. Maar weinig mensen zijn in staat om beide polen van dezelfde situatie tegelijk toe te laten. En hier komt het toverwoord. Het is een moeilijke opgave om de balans te vinden tussen die twee. Maar het is een opgave die we aan dienen te gaan. Waarom?

Wat motiveert mensen?

Er zijn veel mensen -en zelfs veel meer dan ik had verwacht- die zich laten leiden door emoties en dan vooral angsten. Angst voor virussen, angst voor anderen, angst om besmet te worden, angst om ziek te worden, en de onderliggende hiervoor is angst om dood te gaan. Nu kan ik me dat voorstellen voor mensen die denken: je leeft maar één keer. Of dit leven is het enige wat je hebt, als het afgelopen is, is het voorbij. Als je in deze illusie en het ons jarenlang op de mouw gespelde verhaal gelooft dat alles is afgelopen als je dood bent, dan kan de dood heel afschrikwekkend zijn. Dan wil je er alles aan doen om nog een tijdje verder te kunnen leven. Nu ja verder te kunnen bestaan, want in angst leven voor de dood, is de enige afdoende manier om niet meer te ‘leven’, je bestaat dan nog wel, maar als je overal bang voor bent, leef je niet.

Boosheid en ‘Ik en de Ander’

Ik zie een groep anderen zich dan nu al geruime tijd boos maken, verontwaardigd zijn en zich heel druk maken over wat er allemaal gebeurt en wat ons wordt aangedaan. Zij zijn boos en dat kunnen we elke dag horen. Meestal gaat hun woede over het feit dat hen zoveel is afgepakt. Alle leuke dingen in hun leven zijn verboden. Vakanties, uitstapjes, carnaval vieren, etentjes etc. Bij anderen gaat de boosheid ook over het leed wat wordt uitgestort over kinderen, die mondkapjes moeten dragen, over bejaarden die geïsoleerd zijn, over de vaccins die niet deugen etc. Weer anderen maken zijn boos om degenen die zich verzetten tegen de maatregelen en proberen dat beleid te keren. Door jullie schuld zitten we nog veel langer in deze shit, is hun argument. Zij zijn ook degenen die zo boos zijn dat ze bereid zijn om hun buren of anderen te verraden bij de politie als ze ontdekken dat die mensen bv een feestje hebben.

Boos of niet boos, waarom?

 Je mag het niet zeggen, maar ik doe het toch. Waarom zouden deze mensen hier nu zijn? Wat komen die in deze tijd op de aarde doen? Mijn intuïtie laat me weten dat een deel van deze mensen al eerder een dergelijke ‘rol’ speelden, ook toen  waren ze bang en boos en verraadden ze mensen. Sommigen deden dat in een van de vele oorlogen, die de wereld in zijn greep hield, anderen deden dat in de middeleeuwen toen er een grote oorlog gaande was tegen mensen met spirituele opvattingen die door de Kerk niet werden getolereerd. Deze mensen kom je nu vooral tegen in de streek waar dat plaatsgreep. Je komt ze tegen in de hoedanigheid waarin ze zich herinneren dat ze kathaar waren, of inquisiteur. Zij mogen het nog eens proberen. Iedereen wordt nu voor dergelijke heftige uitdagingen gesteld, die te maken hebben met vorige levens die dermate belangrijk zijn geweest, dat die nu in dit leven geheeld moeten worden wil de persoon (de ziel) zich verder kunnen ontwikkelen. Heb je op die manier leed en schuld meegebracht uit eerdere levens, dan is deze tijd bij uitstek geschikt om alles terug in balans te brengen.

Helen van oud karma..

Die helende rol geldt voor beide zijden. De boze mensen zijn waarschijnlijk nog steeds boos uit het leven waarin ze vervolgd werden, vals beschuldigd, verraden, en nu heeft het collectief onbewuste en bewuste, ervoor gezorgd dat we allemaal in een vergelijkbare situatie terecht zijn gekomen als toen. Waarom? Om deze oude wonden en schulden te helen, om de situatie te leren zien voor wat het is. Om de ander te zien voor wat hij of zij is: een mens die zich laat misleiden, zoals ook jou ooit overkwam, of een mens die niet beseft wat hij doet…of een mens die ervoor heeft gekozen deze rol te spelen om jou te helpen je karma op te lossen. Alles mogelijk.  Voor slachtoffers is de opdracht om de anderen te vergeven, en ook zichzelf, en om het dan los te laten en terug te geven aan het AL. Ik weet dat er mensen zijn die zeggen, vergeven, dat kan ik niet. Vergeven kan wel, want dat doe je voor jezelf, om je te kunnen ontwikkelen. Vergeven heeft vrij weinig met de ander van doen, veel meer met jezelf.

De daders van toen, zijn nu misschien weer ‘daders’ zij kozen die rol om het dit keer anders, beter te doen. Dat zie je gebeuren wanneer je mensen nadat ze een tijdje op een dwaalweg te hebben vertoefd, plots wakker worden en hun koers veranderen. Artsen die opstaan, die na maanden volgzaamheid plots hun visie en aanpak veranderen. Of politiemensen die plots hun hart laten spreken en zich humaan opstellen en soms zelfs besluiten hun baan op te geven. Deze mensen ontwikkelen zich, door deze situatie die hen nu helpt om datgene wat nog altijd om hen heen gewikkeld zat te ont-wikkelen, terug in balans te brengen.

Ontwikkelen en perfect zijn

Let op dat woord, want ik weet dat er veel spirituelen zijn die zeggen, je bent en kent alles al, je bent al perfect, je hoeft niets te doen alles is goed zoals het is. Dat is waar en niet waar tegelijk. Je hoeft inderdaad niet alles opnieuw uit te vinden en te leren, het meeste weet en wist je al, het enige is dat je er niet bij kunt. Je zult eerst jezelf moet ont (los) wikkelen van de lagen onwetendheid en valse overtuigingen die in vele levens over jouw weten en wezen gewikkeld zijn. Dat is het werk wat je hier komt doen. Door dat ont-wikkelen kom je al die lagen tegen, die levens waarin je tegen de natuurwetten in handelde. Loog, bedroog, verraadde, vermoordde etc etc. De creator of God, of de bron, oordeelt niet, en al zeker niet persoonlijk over jou.

De natuurwetten

Er zijn ooit bij de aanvang van de creatie, door de bron, ook door ons als deeltje van de bron, toen we nog niet in-gewikkeld waren, wetten opgesteld die gelden voor alles en iedereen en overal. Die wetten hebben we voor onszelf opgesteld en met die wetten beoordelen we onszelf. Niemand anders, er is geen tribunaal, als je aan de ‘andere’ kant komt. Jij kijkt met hulp en steun van jouw lichtteam (engelen, gidsen) naar jouw leven terug en jij bent degene die beoordeelt en bepaalt hoe jij dat zelf terug in evenwicht gaat brengen. Niemand anders. Jij bent je eigen rechter. En ongeweten door de meesten, is iedereen, als hij een keer aan de andere kant is, streng voor zichzelf. Iedereen.

De wet van oorzaak en gevolg, de wet van Karma

Deze wetten zijn zo eenvoudig, maar ook zo bindend. Zoals de wet van causaliteit: oorzaak en gevolg.  Alles wat je uitstuurt in het universum, of dat nu daden zijn of woorden of gedachten of wensen of vervloekingen. Alles, echt elk kleinste detail, komt terug bij jou. Jij bent degene die het opnieuw in balans moet brengen. Niemand anders kan in balans brengen wat jij uit balans bracht, tenzij iemand dat op zich neemt bijvoorbeeld als het meest bewuste lid van een familie. De ‘karma- oplosser’.   Zolang je een bepaald issue niet in balans hebt gebracht kun je niet verder. Sommige issues zijn zo belangrijk dat ze een enorme blokkade vormen, in je leven, net zo lang tot je het inziet en gaat doen wat je van plan was.

Blokkades en saboteurs

Blokkades kunnen zich manifesteren als tegenslagen, als ziektes, als ongevallen, als voortdurend tekorten aan van alles en aan gebrek aan succes. Wanneer je je wat verder hebt ont-wikkeld zie je dat alles met jou communiceert om je te helpen. Alle blokkades en saboteurs, zijn richting aanwijzers. Het zijn allemaal tekenen die je willen wakker maken en je laten zien: neem die andere weg, doe dit niet, kies iets anders. Om je zover te brengen dat je gaat doen wat je je had voorgenomen, toen je nog kon zien wat je terug in balans moest brengen, worden geen middelen geschuwd. Door jouw ziel, jouw hoger zelf, wel te verstaan. Dat is degene die het je lastig en moeilijk maakt. Niemand anders doet dat, je bent slachtoffer van niemand, ook al denk je vaak van wel. Alleen van jezelf, van je eigen daden, in dit of eerdere levens. Je zult ook merken, althans degenen die al op allerlei plaatsen en momenten hebben ervaren dat het in balans brengen van situaties je heel veel brengt. Het biedt rust, vrede in jezelf, vrede met je omgeving, en je merkt dat je plots een ander perspectief hebt op de situaties die je eerst zoveel boosheid bezorgde. Of op moeilijkheden, of mensen om je heen. Het dingen in balans brengen verandert alles. Het ont-wikkelt je. En je voelt dan ook letterlijk hoe je verandert terwijl je deze dingen doet. Hoe je niet langer op dezelfde manier naar een situatie kijkt die bijvoorbeeld een jaar geleden begon. Je krijgt een helderder blik, je ziet het klaarder, je krijgt inzicht. Ont-wikkelen is ook ontsluieren. Je neemt sluiers weg die voor je ogen zaten.

Balans is de kern.. de oplossing

Balans is dus het toverwoord, het is letterlijk zo, je kunt een ladder niet beklimmen als je uit balans bent, als je halverwege wiebelt moet je eerst stilstaan om je balans te hervinden, pas dan kun je hoger gaan.
Iedereen die ‘vast’ zit in een emotie, of het nu angst is of boosheid of onverschilligheid ‘wegkijken’ of …. Is niet in balans. Balans is het juiste midden tussen twee uitersten. En dat juiste midden is elke keer nodig om je verder te ont-wikkelen. Bij elke tree die je hoger klimt laat je wat van de ingewikkeldheden achter. Via je balans. En we kennen allemaal dat gevoel van balans, dat zijn van die -altijd weer voorbijgaande- momenten dat je je hemels voelt, heerlijk, ontspannen, tevreden, blij. Dat duurt dan tot de volgende wiebel die je uit balans brengt…waardoor je je weer verder kunt ont-wikkelen.

Je eigen graadmeter

Eigenlijk is het een geweldige graadmeter voor jezelf (en anderen) Ben je anders gaan kijken en denken over wat er nu in de wereld gebeurt, dan  mei twee jaar geleden? Of ervaar je nog steeds dezelfde boosheid, nu misschien wel op andere dingen, eerst om het virus, toen om de beperkende maatregelen en nu om het vaccin, maar boosheid blijft boosheid. Of heb je je ont-wikkeld en kijk je nu met andere ogen naar dezelfde situatie?

Oké zie ik je nu denken, ik wil me best ont-wikkelen, ik wil best van de beperkende ingewikkelde lagen af, maar hoe doe ik dat? En misschien denk je wel dat je dan je boosheid moet omzetten in daden. Dat je actief moet worden om bv degene die dit op hun geweten hebben, eens aan te pakken. Misschien met het schrijven van boze brieven of noem maar iets op. Nee dat is het dus niet, waarmee ik geen oordeel vel over diegenen die vaak op fantastische wijze actief zijn om mensen wakker te maken. Voor te lichten, om waarheden op te sporen. Dat is allemaal heel goed, het kan voor sommigen hun opdracht zijn, en dan zie je deze mensen zich ook ont-wikkelen. Dan zie je hen ook veranderen in houding, en manier van doen.

Waar en Hoe?

Voor sommigen is dat de weg maar voor velen is het toch niet altijd datgene wat jou ont-wikkelt. Het ont-wikkelen van jezelf doe je dus door de balans te herstellen in situaties die op jouw deurmat, op jouw stoep liggen. Daarvoor hoef je niet naar Den Haag, Ukraine of Washington DC. Die dingen die jij uit balans hebt gebracht liggen altijd voor je eigen deur. Die zijn altijd binnen handbereik. Kijk maar eens om je heen, met wie in je naaste omgeving heb je moeite? Wie maakt dat je ontploft van ergernis en woede? Welke situatie bezorgt je jeuk? Hartzeer, slapeloze nachten, wat voor zaak blijft maar terugkomen, in je dromen, je nachtmerries of je dagelijkse (ongewenste) gedachten. Al dit soort ‘tekenen’ wijzen erop dat je de situatie die jij ooit uit balans bracht nu vlak voor je neus hebt liggen. En vergeet niet, het hoeft niets met je huidig leven te maken te hebben. Soms verschijnt er plots iemand in je leven, die je nog niet kende, en die in je buurt blijft, en die ‘iets’ met je doet. Hij ergert je, je wil het liefst een blokje om als je haar tegenkomt. O nee; je wil hem zeker niet op je feestje. O mijn hemel doet zij ook mee met die cursus. Iets in jou wil eigenlijk voortdurend wegrennen. Want dat is het patroon geweest, je rende al eerder weg en je lichaam en geest herinneren zich dat. Maar al deze signalen zijn aanwijzingen. Richtingaanwijzers om het uit te gaan zoeken, in jezelf, waarom irriteert die man me zo? Waarom wil ik liefst dat die buurman ver weg verhuist in plaats van precies naast mij te komen wonen. Waarom moet dat, denk je dan. Ik wil dit niet. Eigenlijk zijn al deze gevoelens ‘goud’ waard, als je durft te gaan delven in de richting waar ze heen wijzen. Naar jouw gevoel, zoek uit waarom je je zo voelt, waarom deze persoon je zo confronteert. Waarom krijg je de kriebels van deze vrouw of man?

Ga er maar van uit dat je bijzondere dingen zult ontdekken als je de bordjes volgt. Als je luistert naar je lichaam.

En ja ik weet het sommigen van jullie hebben net ontdekt dat het juist zo goed is om wel te doen wat je lichaam wil, wegrennen, je afsluiten. Wel soms is dat ook zo, maar ik zou dat pas doen, als ik vanbinnen bij mezelf echt heb onderzocht waarom? Want een ding beloof ik je. Deze dingen die iedereen nu op zijn weg krijgt zijn moeilijk, heel moeilijk, waarom denk je dat we er steeds van wegrenden? Dus het zijn waarschijnlijk de moeilijkste stukken uit al je levens. Maar omdat dit die bijzondere tijd is, waarin we mee transformeren met de aarde, moet je zorgen dat je zo ‘licht’ mogelijk bent. Licht van gewicht en licht van uitstraling, anders kun je niet mee. En je wil deze opdracht toch niet weer voor je uitschuiven en deze fantastische kans missen, je wordt er niet voor gestraft als je er weer voor wegloopt, alleen door jezelf.

Maar het is wel een van de belangrijkste uitdagingen van deze periode, voor ieder van ons.

Veel succes….

Mei 2021

Het zijn spannende en moeilijke tijden. Ik zag gisteren en vandaag de gebeurtenissen in Den Haag en Amsterdam. Ik zie hoe de overheid met twee en waarschijnlijk nog wel meer maten meet. Ik zag het ongebreidelde geweld waarmee op ongewapende vreedzame mensen werd ingeslagen. Ik moest terugdenken aan vergelijkbare toestanden in China jaren geleden (1989) Toen waren het studenten die demonstreerden voor meer vrijheid. En toen was daar die indrukwekkende foto van die ene student die moedig en onvervaard voor een tank bleef staan. Ja een tank want de Chinese overheid is een graadje (hoewel veel meer dan een graadje is het ook niet meer) erger dan de Nederlandse. Daar greep op 4 juni na maanden van protest de overheid in door het leger erop af te sturen. Resultaat tussen de 100 en 1000 doden. Vooral studenten. Daarna is de dictatoriale staat hersteld en sindsdien is het er zeker niet op verbeterd. Vrijheid van mening is er niet, alles is staatsbezit, niemand bezit iets en je mag er pas gebruik van maken als je braaf en volgzaam bent. Een vriendin woont in Shanghai dus ik heb informatie uit de eerste hand.

Daarna moest ik denken aan een oorlog die de ouderen onder ons zich ook allemaal herinneren: de Vietnamoorlog, een ongelofelijk vies spel werd daar gespeeld. Maar dat is niet het belangrijkste, het is wel de rode draad in elke herinnering die naar deze dingen verwijst. Een rode draad, van bloed. Van slachtoffers van geweld.

Wonend in het bovenste puntje van de Lot et Garonne, wonen we niet ver van het prachtige complex wat is gesticht door Thich Nath Hanh een van de monniken die actief deelnam aan de Vietnamdemonstraties in zijn eigen land, in deze ook weer verschrikkelijke oorlog die ontzettend veel onschuldige slachtoffers eiste. Deze man zette zich ook in om te onderhandelen voor vrede. En hij koos ervoor om slachtoffers te gaan helpen, midden in bombardementen en andere verschrikkingen.  Als dank werd hij uit Vietnam verbannen.  Thay zoals degenen die hem kennen hem noemen, kwam met zijn medemonniken in een groot dilemma toen de oorlog uitbrak en het land in chaos verkeerde.

Wat doe je dan als monnik, mediteren voor vrede in het vredige klooster? of je in de wereld begeven en goed doen waar je maar kunt? Dit is in mijn ogen een dilemma wat nog steeds voor veel mensen geldt. Waar kies je voor? Op je bankje liefde sturen of daadwerkelijk liefde gaan uitdelen op de plaats waar mensen het nodig hebben. Liefde in de vorm van voedsel, knuffels, contact, gesprekken, goede raad en hulp in de vorm van goederen.

De keuze van Thay

Thich Nath Hanh was een van de eersten die koos voor deze laatste optie, naast dat hij natuurlijk altijd bleef mediteren. Hij deed beiden. Hij was daarmee de grondlegger van de geëngageerde boeddhistische beweging; een naam die hij vermeldt in zijn boek ‘Vietnam’. De beweging heette ‘een Lotus in een zee van vuur’. Sindsdien heeft hij zijn leven toegewijd aan de innerlijke transformatie van het individu en de gemeenschap.

Zijn reizen door Europa en de verenigde staten, met als doel vrede en een eind maken aan de gewelddadigheden in Vietnam, waren een reden voor dr Martin Luther King, om hem voor te dragen voor de Nobelprijs. Natuurlijk kreeg hij die niet, want die gaat zoals we weten zelden naar echte vredesstichters. Als gevolg van deze inspanningen werd hij uit Vietnam verbannen voor de volgende 39 jaar. Daarop stichtte hij in ZW Frankrijk Village des Prunaux, ofwel Plum Village. Het is een centrum waar altijd zo’n 200 tot 300 monniken vanuit de hele wereld permanent wonen en werken, en er komen per jaar zo’n 10.000 bezoekers naar deze prachtige plaats van stilte meditatie, educatie en mindfulness.

De afgelopen jaren hebben zo’n 100.000 mensen zijn ethische manifest ondertekend en daarmee toegezegd op deze manier te zullen leven.

Deze bijzondere man heeft ook veel geschreven en een van zijn boeken sloeg ik vanmorgen open en ik las een prachtig stuk wat van toepassing is op het hier en nu.

Omarm je woede

Hij schrijft in zijn boek ‘omarm je woede’ een stuk over de politie.

Het beeld van een politieagent als iemand die vol vooroordeel, geweld en angst zit is geen positief beeld. Veel mensen zien momenteel de politie als hun vijand. De meesten van ons wachten tot een oorlog is uitgebroken alvorens iets te ondernemen om die te stoppen. Velen van ons beseffen niet dat de wortels van oorlog overal zijn, ook in onze eigen manier van denken en leven. We zijn niet in staat de oorlog al te zien, hoewel die al latent aanwezig is. We richten onze aandacht pas op de oorlog als die is uitgebroken en de mensen erover spreken. Dan voelen we ons overweldigd door de intensiteit van de oorlog. We voelen ons hulpeloos. We kiezen partij en hebben het gevoel dat de ene partij het recht en het gelijk aan haar kant heeft en de andere partij fout is. We veroordelen een van beide partijen, maar hebben verder niets in huis om bij te dragen tot het stoppen van de vernietigingen die de oorlog aanricht.

Als ware dharma- beoefenaar dien je de praktijk van het diep in de situatie schouwen te beoefenen om de oorlog te herkennen en te stoppen voordat die uitbreekt. Met jouw inzichten en bewustzijn kun je andere mensen helpen wakker te worden en hetzelfde bewustzijn te ontwikkelen. Samen kunnen jullie dan verhinderen dat de oorlog uitbreekt.

De Navo landen dachten (en denken) dat geweld, het bombarderen van Belgrado, (en nog veel andere landen, Irak, Syrie etc) de enige oplossing is om een einde te maken aan een conflict wat daar bestaat in hun ogen. Ze waren ervan overtuigd dat er geen andere manier was. Ze waren en zijn niet in staat om de wortels van de oorlog te zien en daar adequaat op te reageren. Die wortels waren al aanwezig lang voordat het tot een oorlog kwam. Ze zagen die niet omdat hun vermogen tot diep schouwen, tot meditatie zeer beperkt is.

Geweld kan nooit tot vrede en begrip leiden.  Alleen door diep in een situatie te schouwen kunnen we de wortels van geweld herkennen en begrijpen en zo tot vrede komen.

Wat kun jij doen?

Als je een geoefend meditatiebeoefenaar bent heb je misschien een dieper inzicht dan anderen en bedenk je misschien betere manieren om een eind te maken aan rassenhaat en aan polarisatie. Dan kun je beginnen met jezelf en je inzichten delen met anderen, en vooral een voorbeeld zijn. Liefde uitdragen, niet verdelen, niet polariseren, niet veroordelen. Je kunt iemand anders niet veroordelen als je niet in die persoon zijn schoenen hebt gelopen. Jij kunt het broodnodige verschil maken.

Mei 2021

ZIJ en wij

Er zijn momenteel veel mensen die zichzelf ‘wakker’ noemen. Wakker geworden doordat de dingen die ze koesterden en als ‘normaal’ beschouwden hen nu één voor één worden afgenomen. Het gaat de meesten van hen vooral om het leven wat ze altijd leefden en wat nu plots is stopgezet, als een machine die denderend tot stilstand is gekomen. Dankzij een virus, waar je heel veel vragen bij kunt stellen. Voor de meesten van hen zou wakker worden waarschijnlijk nooit zijn gebeurd, als die machine was blijven doordenderen.

Was het nodig dat de machine tot stilstand kwam? Heeft het ook iets goeds dat dat is gebeurd? Zijn de mensen die dat bewerkstelligden werkelijk zo slecht en zo op hun ondergang uit? Is het een ramp of een zegen?

Wat ik in de verhalen van deze mensen lees is  meestal één overheersend ding: ‘ZIJ, zij doen dit, zij hebben dat gedaan, zij brengen dit over ons, zij hebben dit gecreëerd.  Wie zijn Zij en klopt deze aanname wel?  Ik begrijp dat met ZIJ meestal de politici, de farmaceutische industrie, de gezondheidszorg, de overheid, de banken de industrieën etc. worden bedoeld.

Stel dat achter de gedachte van: ZIJ zijn op onze ondergang uit, een ander plan zit, een plan van een hogere orde? Stel dat ZIJ  ten dienste van anderen  ( wat zij niet echt beseffen) die we niet te zien krijgen en  meewerken aan een plan wat uiteindelijk heel goed is voor ons? Zou toch zomaar kunnen?

Stel dat dit alles in werking is gezet, om eeuwenoude patronen van de mensheid, van ONS omver te werpen. Stel dat ze dat al heel lang proberen maar dat het op geen enkele manier is gelukt. Stel dat ZIJ, een plan hebben ontworpen om ons allemaal in een totaal andere richting te laten bewegen. Stel je voor dat het een geniaal plan is.

Afhankelijk

Het patroon waar WIJ inzitten is voor degenen die al veel langer ‘wakker’ zijn, en dan bedoel ik ‘echt’ wakker, heel herkenbaar. Dat is het overheersende patroon, van afhankelijkheid, alles uitbesteden aan anderen,  je verantwoordelijkheid uit handen geven. Verantwoordelijkheid over je lichaam, je geest, je familie, je gezin, je kinderen, je baan, je vakanties, je gezondheid, je manier van wonen, je geld, je manier van leven. Allez er is geen gebied waarop de meeste mensen (ik schat 98%) hun verantwoordelijkheid niet uit handen hebben gegeven. Met dat uit handen geven hebben ze ook hun zelfdenkend vermogen weggegeven, want dat was niet meer nodig. Er werd voor ze gedacht en besloten

Zelf verantwoordelijk zijn

En laten we wel zijn, dat was ook heel comfortabel, dat voelde heel fijn, en heel gemakkelijk. Daar heeft niemand tegen geprotesteerd van deze 98%. Want hoe heerlijk is het niet dat je weet dat de dokter over je gezondheid waakt, de bank over je geld, het bedrijf over je functie, de school over de opvoeding en opleiding van jou en je kinderen. De land- en tuinbouw industrie over je tuin of land. De overheid over je pensioen en wonen. De dierenarts over je hond of poes of paard. Kortom, stel je voor dat je dat allemaal echt zelf zou moeten bedenken, uitzoeken, beslissen.

Angst

Dat zou bij de huidige mensheid enorm veel angst veroorzaken. Want ze zouden echt niet weten hoe te handelen, hoe te doen, hoe te denken. Ze raken al in paniek bij de gedachte dat ze zelf zouden moeten beslissen of ze bijvoorbeeld wel of niet een vaccin tegen een normaal griepvirus moeten nemen, laat staan tegen dit ‘dodelijke’ pandemische virus 😉 (en by the way, de echte normale griep is altijd hevig en daar ben je meestal stevig ziek van, en daar gaan elk jaar mensen aan dood, wat wij meestal griep noemen is een verkoudheid) voor die mensen die al in paniek raken is het heerlijk dat de overheid zegt. Je moet je laten vaccineren. Of je moet een mondkapje op. Want anders moeten ze zelf nadenken, over het virus, over cijfers en realiteit. Rekenen is ook iets wat de meeste mensen echt niet meer kunnen, sorry het is een vorm van nadenken die nogal wat vergt. En echt rekenen dat kan een machine nooit van je overnemen. Het is een denkproces, verdiep je in Pythagoras en dan begrijp je het.

Maar dat is dus waar we nu middenin zitten. Er zijn een aantal mensen die echt wakker zijn, de 2% dat zijn de mensen die of altijd wakker zijn geweest, en altijd voor zichzelf hebben gedacht, altijd al buiten de box verkeerden, altijd al een beetje gek werden gevonden; Want ja zelf denken terwijl dat niet nodig is ( lijkt) is natuurlijk heel gek 😉 en een deel van hen is de afgelopen jaren ontwaakt en kan ook redelijk zelf denken.

Zelf denken

Maar nu zijn er sinds CRN crisis nog een heleboel mensen ontwaakt, nu ja ze proberen zelf te denken. En dat is niet gemakkelijk als je dat je hele leven nog nooit hebt hoeven doen. Dus zij beginnen zelf te denken. Wat op zich al een hele grote stap is. Mijn verhaal klinkt misschien soms cynisch, maar zo is het niet bedoeld. Ik begrijp heel goed hoe moeilijk dit allemaal is. Want zelf leren denken is intens, schokkend confronterend en beangstigend. Ik begon ermee rond mijn 10^e, eigenlijk was de dood van JFK het begin, toen was ik 10. En dat is wat al die mensen natuurlijk ook wel weten, als je een keer begint kun je nooit meer terug.

 Als de geest uit de fles is, is het onomkeerbaar. Je wil niet weten hoe vaak ik sinds mijn tiende heb gedacht: Was ik maar simpel, hield ik maar van tv kijken, van Peyton Place en andere  tijdverslindende series, van gedachteloos leven, van passen in dat wat de massa leuk vindt, van sport kijken en winkelen, van kleding passen en bloemstukjes maken. Was ik maar dom- (en blond, met excuus aan alle blonde wakkeren 😉 dit was een grapje want dat dacht ik nooit) maar ik heb zo vaak geprobeerd terug in de groep te passen. Ik deed zo mijn best. Het lukte nooit. Ik keek overal doorheen, zag de fake, en nep en onechtheid van de mensen. Ik was uit de box en kon niet meer terug.  En dat was eenzaam. Ik was het grootste deel van mijn leven ongelofelijk eenzaam. Wie was er al wakker in de 60er jaren, en de 70er jaren. Nobody. Ik was altijd alleen, de enige die ‘het’ zag en begreep. En nu zijn we met velen. En dat is fantastisch, ik ben voor het eerst van mijn leven niet meer alleen in wat ik zie of weet of begrijp. Eigenlijk is deze hele CR viRuS een cadeau.

Eigenlijk kun je heel snel weten of iemand de brug van ‘zelfdenken’ al is overgestoken. Als hij of zij nog altijd alle aandacht richt op HEN of op ZIJ, dan staat dat zelfdenkend vermogen nog heel erg in de kleuterschoenen. Pas wanneer je de verantwoordelijkheid durft te nemen, voor je eigen leven, je eigen welzijn, je eigen keuzes durft te maken. Dan begin je een soeverein mens te worden, dan ben je op weg naar de nieuwe wereld.

April 2021

Hoe moeilijk is het om steeds mensen te ontmoeten, mensen die je dacht te kennen, die je vrienden zijn, of je familie en dan te moeten constateren dat  je ze helemaal niet kent, dat ze totaal anders omgaan met deze grote transformatie, ofwel met alles wat er op de wereld gebeurt, dan jij. Wat doe je dan? Wordt je boos op hen? En helpt dat? Wordt je verdrietig? En helpt dat? Veroordeel je hen? Geef je hen namen als, ‘schapen’ onnozelaars, domme sukkels? En helpt dat? Gooi je ze uit je vriendenkring? Keer je je van hen af? Of keren zij zich van jou af? Ga je over hen lopen klagen? Voel je je in de steek gelaten door hen? En helpt dat

Voel je je beter als je iets van het bovenstaande hebt ondernomen? Helpt het jou? Helpt het de ander? Helpt het de wereld?

Hoe zou het zijn om je even in die anderen te verplaatsen, ( eigenlijk in jezelf toen je nog onwetend was, hoe lang is dat geleden?)

Stel je voor dat jij een van hen bent, en denkt als een van hen. Wat denkt zo iemand? Die is bang, die hoopt dat als hij ‘braaf’ alles opvolgt, het echt over gaat en alles weer wordt zoals vroeger. Want als hij verder zou durven denken, wordt hij heel erg bang, dan raakt hij in paniek. Volg die gedachte maar eens…… …. Stel je voor dat al die anderen gelijk hebben, dat het helemaal geen echt virus is, o my god;.. en de angst slaat hem om het hart. Hij voelt direct een steen op zijn maag en alles trekt samen. En dan de volgende gedachte: stel je voor dat ze gelijk hebben en dat er een andere reden achter zit, dat al die maatregelen inderdaad zijn om ons in een dictatuur te brengen, het lijkt er wel op. Nee niet aan denken, want wat gebeurt er dan met mijn ouders, die al oud zijn maar wel zorg nodig hebben, en mijn kinderen? Wat gaan ze dan met mijn kinderen doen. O my god iemand schreef dat we een Chinese communistische samenleving krijgen.. Ik las van die boeken over China, neeeee dat nooit. … nee nee niet aan denken, Het komt echt weer goed, die anderen moeten ophouden met mij bang te maken. Ik wil dit niet denken. Ik ga me aan de regels houden dan komt alles weer goed. En ik ga wat extra mediteren dat helpt ook vast. En , en en en……. Als ik maar niet aan die vreselijke dingen hoef te denken….

Kun je nagaan om te durven bedenken dat het niet eens om Corona gaat, maar dat het een dekmantel is voor een totaal andere programma. De meeste mensen durven dat niet toe te laten in hun geest, want dan slaat de paniek toe. Ik ben al zeker 30 jaar wakker, maar als je dat wat ik in kleine porties heb kunnen opnemen en verteren en onderzoeken, nu in tijd van een paar weken, maanden allemaal op je bord krijgt, dan begrijp ik die mensen wel. Ik veroordeel ze niet, want dat helpt niet, daar worden ze niet sneller wakker van. Ik dank dat we vanuit compassie en begrip moeten reageren, en hen ondersteunen bij het stukje bij beetje laten indalen van de waarheid. Lastig maar wel de taak die wij op op ons hebben genomen als 'de eersten die wakker zijn' we hebben ervoor gekozen de anderen ( die ook een deel van ons zijn) te helpen, met zachtjes ontwaken. Als we dat vanuit liefde doen en niet vanuit onze angst, gaat dat veel beter werkn.....liefs

Afgelopen nacht waren we alle twee rond 4 uur wakker, dat gebeurt wel vaker en vaak is het dan omdat een van ons beiden onrust heeft in zijn of haar hoofd en lijf. Niet zo gek natuurlijk in deze vreemde boeiende tijden.

We delen dan onze zorgen, gedachten en gevoelens, en ja dat helpt altijd. We hebben diverse vraagstukken op te lossen, althans dat denken we. Familie in het noorden die eigenlijk wel naar het zuiden wil komen, om bij ons of in onze buurt te wonen. We laten onze blikken erdoor bepalen. We willen nog een huis kopen hier, en momenteel worden er veel huizen verkocht omdat veel mensen geen tweede confinement (lockdown) in een appartement in een stad willen meemaken. Dus wie geld heeft veroorlooft zich nu om een huis te kopen op het Franse platteland. Mensen uit de grote steden, Parijs Bordeaux, Toulouse, Lyon, ze zoeken en vinden. Maar ook Nederlanders en Belgen zoeken en zijn te vinden met hun neus tegen het raam van de vele immobilier kantoren. Ons dilemma is; de keuze, willen we het huis wat we nu huren kopen, met de beperking dat je er niet langdurig met andere volwassenen kan/wil wonen. Dus dat of kopen we iets wat beter past bij die wensen, bij die manier van leven, dat we ruimte maken voor mensen die hun oude omgeving willen ontvluchten en hier een vrijer leven willen beginnen.

Afgelopen weken hebben we al wat huizen bekeken. We zien de financiële markten binnenkort instorten en willen graag op een goede manier ons geld beleggen. Zo bezochten we gisteren een ‘hameau’. Dat is een groep huizen die bij elkaar staan op een terrein. Meestal zijn dat oude huizen van een groep ambachtslieden die samenwerkten en samenleefden. Je vindt ze hier regelmatig terug. Deze was gemaakt van een aantal huizen die net zoals in hofjes aan elkaar gebouwd waren, en met nog een apart huis. Ze zijn niet groot, de behoefte aan grote huizen was in de tijd dat dit werd gebouwd niet zoals nu. Mensen oefenden hun ambacht uit in en rond hun huis en deelden gemeenschappelijke zaken zoals gereedschappen, paarden, karren etc.

 Eigenlijk een prachtige manier van leven, een manier die wij ergens ook wel willen. Voordeel van deze manier van samen wonen, is dat je plezierig gebruik kunt maken van elkaars talenten en krachten, dat iedereen doet waar hij goed in is, en graag doet en dat je op een verantwoorden wijze omgaat met materiele dingen. Waarom moet iedereen een grote zitmaaier hebben, of een tractor of een remorque (aanhangwagen) ? Of een hout-versnipperaar, allemaal dingen die je heel goed samen kunt aanschaffen en delen. Waarom zou iedereen tomaten en courgettes in zijn tuin zetten als je weet dat die allemaal tegelijk rijp zijn en je nu dus overstelpt wordt met tomaten en courgettes. Je kunt ook samen een tuin hebben waarin je met respect voor de natuur groenten kweekt een voedselbos aanlegt, waarin je samen werkt en samen deelt. Het complex wat we bezochten zag er prachtig uit. Alles mooi gerenoveerd en in heel goede staat.

Een groot stuk grond eromheen met een source (bron) 5 huizen verschillend in afmeting, waarvan vier aan elkaar geschakeld, een mooi zwembad gevuld met bronwater. Natuurlijk zijn er ook nadelen. Het complex ligt aan wegje met daaraan nog drie huizen. Buren dus, die ook deze weg gebruiken en die weg loopt over het complex. Dan de huizen aan elkaar, dat betekent wel erg dicht bij elkaar, hoeveel privacy blijft er over. Gaat dat altijd goed met degenen met wie je zoiets wil doen? Hoe doe je het, alleen kopen en verhuren, of samen kopen, met bv twee stellen en dan de andere 3 huizen verhuren? Kan dat juridisch. Veel vragen veel kwesties om van wakker te liggen. Want er is ook dat huis waar we nu wonen, waar we zo graag zijn, het mooie uitzicht, de aardige buren. Het huis en patio waar we ons zo thuis voelen. Maar ook daar nadelen, het waait er vaak, wat soms heerlijk is, nu bv nu het 35 gr is. Maar vaak is dat onprettig, dus een windscherm plaatsen en luiken tegen de hitte. Verder is het een heerlijk huis. Met een fijne tuin, waar we ook nu al voedsel produceren.

Maar vannacht was het een dilemma, mijn lief die zo gehecht is aan deze plek en behoefte heeft aan een stevige basis om alle stormen die er zijn en komen aan te kunnen. Ik die die basis in mezelf heb en in ons samen. Ik voel me veilig en beschermd in mijn eigen hart en in de armen van mijn lief. Home is were the heart is. Ik kan overal wonen, dus we besloten dat hij mag bepalen, wat voor hem het beste voelt wordt het. Niet dat het daarmee veel gemakkelijker is geworden. Hij voelt verantwoordelijkheid voor familieleden die zich onzeker en angstig voelen over de toekomst. Hij wil hen een veilige plaats bieden. En ik voel dat met hem mee. Ik heb hetzelfde. Het gevoel dat we een community moeten beginnen heb ik al heel lang, en ook dat nu de tijd er klaar voor is.

Dat deed ons denken aan een gesprek en ervaring van enkele weken, toen we tijdens een dinertje met vrienden, een gesprek kregen over het community plan, we hadden al een soort half uitgewerkt idee om samen iets te doen in de richting van een community. Een vriend begon ons te ondervragen: welk belang heb jij daarbij? Ik moest daar diep over nadenken, welk belang? Dat is zoiets als, ‘what’s in it for me’, of ‘wat schuift het’ op zijn plat Nederlands.  Natuurlijk is mijn belang (en dat van ons allen) dat het samen delen veel beter is voor de wereld. Dat je samen sterker en veerkrachtiger bent, dat je voor elkaar kunt zorgen, indien nodig, dat je elkaars lasten helpt dragen.  Dat je samen werkt en je samen ontwikkelt. In ons geval dat onze vrienden met wie we het plan hadden bedacht, gelukkiger zouden worden omdat ze daarmee een onopgelost probleem konden oplossen.

We hebben er na dat dinertje vaak over gesproken, het hield ons bezig op allerlei manieren. En vannacht bedacht ik: soms is dat je enige belang: dat de mensen van wie je houdt gelukkig zijn en dat het hen goed gaat. Misschien is dat echt een 5D gedachte.  

Dat is wat nu speelt, want ons geeft het vooralsnog geen voordelen om mensen die willen vluchten, hierheen te halen om samen een andere wereld te scheppen. Zeker niet als het mensen zonder middelen zijn. Dan is ons enige belang dat het hen goed gaat. Voor de vriend was dat een belang wat hij direct van tafel veegde met nog wat andere dingen. Zoals dat ik mijn kennis en ervaring wil doorgeven aan een jonger iemand. De vriendin zou diegene worden. Zij zou mijn leerling worden om opgeleid te worden in alle kennis en ervaringen die ik heb. Hij bekeek het geheel vooral vanuit de financieel juridische kant (3D noem ik dat) de oude wereld de oude manier van denken. Die kant was voor ons eigenlijk minder belangrijk.

Vannacht zag ik nog een reden waarom dit voor ons weinig gewicht in de schaal legt. De dingen die nu gebeuren rond corona hebben een enorme impact op iedereen.

Lijden aan angst 1

 De ene groep mensen lijdt momenteel hevig want die gelooft zonder enige kritische gedachte datgene wat hen verteld wordt door de overheid en de farmaceutische industrie. Zij zijn bang voor een virus, en bang voor alles waar mee wordt gedreigd. Zelfs voor hun medemensen, die hen zouden kunnen besmetten.

Inderdaad heel bang voor ‘de dood’ dus en niet in staat om te leven met de voortdurende aanwezigheid van de dood. Niet dat dat ooit anders was, maar de angst voor de dood wordt nu elke dag aangezwengeld door de media.

Lijden aan angst 2

Een andere groep mensen; de ‘wakkeren’ lijden ook aan angsten maar op een andere manier, zij wijn bang voor alles wat de overheid en de farma industrie van plan is. Zij beleven het geheel anders, zij zien achter alle angst-zaaierij een groter plan, van een kleine groep die de wereld wil beheerde, de bevolking verminderen en de mens tot slaaf maken voor zover hij dat nog niet was. Zij willen niet mee in de angst voor het virus en de besmettingen die wordt gezaaid en verdiepen zich in de achtergronden van alles wat gaande is. Zij ontdekken dingen die hen schokken en die ze eerst niet willen geloven en dan toch wel moeten door overweldigend bewijs. Zij hebben enorme drang om mensen wakker te schudden en om verzet te plegen, en om tegen alle maatregelen in te gaan. Zij voeren vaak strijd in woord en pen, met degenen die alles geloven. Want zij zien de dingen die gaan komen met een zekere angst tegenmoet. Vaccins, chip in je lichaam, gevolgd worden en op afstand bestuurbaar zijn. Dat jaagt hen angst aan.

Bewust Zijn

Dan heb je nog een derde groep en die is vooralsnog het kleinst, ook wakker maar op een nog dieper niveau. Die kennen beide ander niveaus van binnen en van buiten, maar zijn daar als het ware in hun afgelopen leven, en wie weet vele levens daarvoor al doorheen gegaan. Zij zijn niet bang voor de dood, want ze weten dat alles wat hier is en gebeurt een spel is, en dat ze alleen een rol spelen. Zij weten dat ze een ziel zijn die een ervaring ondergaat in een menselijk jasje. Zij weten dat datgene wat echt is aan hen onkwetsbaar en onsterfelijk is. Zij vertrouwen in de wijsheid van hun ziel, hun hoger zelf, in het goddelijk plan.

Zij hebben meestal alles wat in hun leven op hun pad kwam aan moeilijkheden en obstakels, opgelost. Ze hebben de bron in zichzelf ontdekt, ze hebben de stem van hun ziel gehoord. Ze volgen die stem en hebben met hulp van die innerlijke gids, alles wat hen problemen gaf, aangekeken en opgelost. Ze hebben hun pad schoongeveegd. Ze zijn vrij van innerlijke belemmeringen, vrij van onopgeloste problemen. Hun band met anderen is zuiver, ze spreken vanuit hun ziel, ze spreken hun waarheid. Ze zijn ook niet bang om hun ziel te laten spreken. Ze luisteren naar hun hart en ze zijn trouw aan zichzelf. Zij zijn degenen die nu klaar zijn om te luisteren, te helpen, te beantwoorden, zij zijn de voorlopers geweest voor deze tijd. Zij waren al wakker en vreemd en werden als onaangepast beschouwd toen allen die nu wakker zijn geworden nog diep in slaap waren.

Augustus 2020

Sinds kort doen we op maandagmorgen Tai Chi, op ons terras, mijn liefste met 20 jaar ervaring in Tai Chi is de teacher. Hij is een hele goede leraar, (ik ben kritisch) het is fijn om zijn lessen te volgen. Hij doet het zorgvuldig, liefdevol en met Vlaamse humor.

Afgelopen maandag begonnen we- het was de tweede les- met een zit meditatie de eerste les begonnen we met staande meditatie. Deze was ook erg mooi, je mocht zitten in ontspannen houding, met je handen in je schoot en visualiseren dat je je hart in je handen mocht vastnemen. Alles wat zich zou aandienen was goed. Ik ken dit beginsel ook uit de Vipassana meditatie. Alles wat voorbijkomt laat je komen en gaan. Je stuurt het niet weg, je onderdrukt het niet, je be- of veroordeelt het niet, je laat het voor wat het is en je gaat er ook niet op in. Het is als een fiets die voorbijrijdt, je springt niet achterop. Je bent alleen opmerkzaam op alles wat er voorbijkomt. Door het te signaleren als ‘er is’ eigen je het jezelf ook niet toe, je identificeert je er dan niet mee. Er is pijn in het rechterbeen, of er is een koele wind op de huid. Of er zijn gedachten…Maar vooral bij gedachten is dat moeilijk, voor je het beseft ben je mijlenver weg meegedreven met een gedachte. Zacht en liefdevol teruggaan naar je plaats waar je bent en je ademhaling is wat je dan doet.

De zondag ervoor gingen wij met de kleinkinderen, naar twee mooie dorpjes niet zo ver van ons vandaan. Er waren brocante markten in beide plaatsen.  Normaal is dat erg leuk, al die geschiedenis bekijken, ik houd daarvan. In het eerste dorp was het marktje erg klein en had niet veel om het lijf. (Mooie uitdrukking is dat toch 😉)

Je zag er wel heel veel mondkapjes. We wilden er op het middaguur iets eten, maar het restaurantje was vol en de serveerster was erg onvriendelijk.

Het werd dus tot vreugde van de kleinkinderen fastfood ☹

In het tweede dorp, prachtig gelegen op een heuvelkam, en een van de mooiste dorpen van Frankrijk, was het een grotere markt, met veel meer mensen. Het hele dorp was afgezet met dranghekken en bij elk hek iemand die zich leende voor de rol van controleur. Geen politie maar een burger (vaak nog strenger) dus verplicht mondkapje op. Op de markt van dat normaal heel gezellige plaatsje zat en liep iedereen met deze dingen op hun gezicht. Beklemmend zo voelde het, onder de oppervlakkige ontspannen sfeer, er zaten veel mensen op de terrassen, het was warm en zonnig, voelde ik de angst en onzekerheid zoemen. We bleven er dan ook niet lang. Onderweg naar huis voelde ik hoe mijn rechter lichaamskant pijn deed, van mijn gezicht tot mijn tenen, alles was verkrampt en pijnlijk. Ontspannen hielp niet. Het duurde de hele avond en nacht.

Tijdens de zitmeditatie voelde ik de pijnlijke kant van mijn lichaam, opgloeien. Ik ging er met mijn aandacht naartoe en vroeg, wat betekent dit nu weer? Ik kan toch goed met stress omgaan? Waarom heb ik het nu weer (ik had het al eerder, nadat we door Frankrijk heen en terug waren gereden, in mei, midden in de lockdown) het antwoord kwam direct: je hebt dat opgepakt in dat dorp waar je gisteren was. Er was daar veel angst en onzekerheid. Oké dat heb ik gevoeld. Maar? Je hebt de angst van heel veel mensen overgenomen, die zijn gisteren allemaal lichter en ontspannener naar huis gegaan. Het is niet van jou, het is niet jouw angst of stress. Ja dat weet ik wel zei ik, maar waarom moet ik dat steeds op mij krijgen? ‘Het is een deel van je taak die je kwam doen’. ‘Jij neemt overal de angst en onzekerheid van mensen om je heen op je’. ‘Dat kun je goed. En je doet het heel goed, we zijn blij dat je het zo goed doet’.  O pfff, deel van mijn taak dacht ik, dat is heftig.  Heb ik dat zelf gekozen? 

Hoe raak ik het kwijt vroeg ik. ‘Gewoon de bekende manier, bedank het gevoel, vertel dat het zijn waardevolle taak heeft gedaan en laat het bewust wegstromen naar de aarde’. ‘Bedank ook dat je dit mag doen’. Plots voelde ik alles wat ik had opgenomen, ik voelde de mensen erachter, en mijn tranen begonnen te stromen. Al die angst, het werd zo voelbaar in mijn hart en gevoel.  Met een enigszins gemengd gevoel deed ik wat me gevraagd werd, en inderdaad alles vloeide uit me weg. Moet ik dan steeds overal naartoe om dat te doen, vroeg ik me nog af? Ja eigenlijk wel, als je zin hebt, was het antwoord.

 Gelukkig dat ik niet steeds hoef, alleen als ik zin heb, dit weekend, had ik geen zin in een dergelijke missie. Heerlijk thuis opladen en genieten.

De Tai-Chi erna ging vlotter en gemakkelijker nu mijn lichaam weer soepel en ontspannen aanvoelde.

Met dank aan mijn engelen en gidsen. Violet, Lila, Paolo, Stanislas en Magdalena. Zonder jullie zou mijn opdracht hier veel moeilijker zijn.

Tanni augustus 2020